ذائقه کودکان را برای برنامهسازی نمیشناسیم/ جای خالی اسطورههای ایرانی ـ اسلامی
تاریخ انتشار: ۵ بهمن ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۶۶۴۸۳۴۷
گروه هنر ــ یک فیلمساز کودک گفت: برنامهسازان کودک به دلیل رویکردهای شخصی که دارند دنیای کودکان را نمیشناسند و نمیدانند که کودک در هنگام تماشای برنامه به دنبال شادی، نشاط و تفریح است و به دنبال حل پارادوکسها و معضلات نیست.
کیانوش دالوند، فیلمساز کودک در گفتوگو با ایکنا درباره وضعیت حاکم بر این ژانر سینمایی اظهار کرد: سینمای کودک، سالهاست به فراموشی سپرده شده است.بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
وی افزود: افول سینمای کودک دلایل بسیاری دارد، اما یکی از مهمترین آنها بیتوجهی به سینمای انیمیشن است، این ژانر سینمایی در اذهان بسیاری از تصمیمگیرندگان بهعنوان یک گونه جدی مورد توجه قرار نمیگیرد و فیلمسازانی که در این زمینه کار میکنند ترجیح میدهند به سمت آثاری سوق پیدا کنند که از دید مدیران جدی تلقی میشوند. هالیوود برای مخاطب جهانی فیلمسازی میکند
این کارگردان تولیدات سینمای غرب در این زمینه توضیح داد: سینمای غرب به ویژه هالیوود در این حوزه بسیار پر کار است و مخاطبان جهانی دارد. کودکان ایرانی نیز جزیی از این طیف گستردهاند اما نکته اینجاست که چرا کودکان جذب محصولات خارجی میشوند؟ پاسخ آن روشن است زیرا ما نتوانستهایم علاقهمندی و نیازهایشان را در آثارمان ترسیم کنیم.
این کارگردان تأکید کرد: جامعه ما با مدیران پیر اداره میشود و در این شرایط به انرژی نسل جوان توجهی نمیشود و این امر واقعیتی غیر قابل کتمان است که ریشه آن را باید در فرهنگ جستجو کرد. زیرا این تفاوت سبب میشود، هر آنچه کودک به آن اهمیت میدهد از نگاه ما بیاهمیت باشد اما ما به شیوههای مورد نظر خود الگوپردازی و اسطوره سازی میکنیم که با جهان کودکان فاصله زیادی دارد، این اتفاق سبب میشود کودکان قهرمانانشان را دوست نداشته باشند و در شرایط حادتر حتی به ملیت خود علاقهمند نباشد، در حالیکه این نگاه در کودکان آمریکایی عمومیت ندارد دالوند اضافه کرد: کودکان آمریکایی در تمام آثار سینمایی شاهد آناند که قهرمانان آمریکایی دنیا را نجات میدهند این شخصیتها یا آمریکاییاند یا در آمریکا زندگی میکنند، حتی سوپرمن که از سیارهای دیگر آمده، در آمریکا زندگی میکند. ابر قهرمانها که به صورت جهانی تولید میشود به روی همه کودکان تأثیر دارند، اما در عوض ما به جای اینکه این موقعیت را درک کنیم و به فکر تولید باشیم دائماً نقد میکنیم که چرا رویه آنها به این شکل است، بیتوجهی به اسطورهسازی تنها یک بخش ماجراست زیرا ما در بخشهای دیگر هم به این موضوعات ورود نمیکنیم و این شخصیتها برای کودکان نهادینه نمیشود.
این فیلمساز با ذکر جملهای از «آیزن اشتین»، فیلمساز روسی گفت: «بزرگترین دستاورد آمریکا برای دنیا میکیماوس است». این جمله بیانگر اثرگذاری این تولیدات است و البته درد آنجاست که ما جز ۵ یا ۶ کشوری هستیم که توانایی فعالیت در حوزه انیمیشن را داریم، اما از این ظرفیت استفاده نمیکنیم نتیجه آن خواهد شد که استعدادهای ناب انیمیشن ایران را ترک میکنند و در سایر کمپانیهای جهان مشغول به فعالیت میشوند. وی با بیان اینکه با داشتن بزرگانی چون سعدی، حافظ، فردوسی و... چگونه میتوان در اسطورسازی منفعل بود، بیان کرد: ایران اسلامی کشوری سرشار از قهرمانان اسطورهای و باستانی است. تنها یک شاهنامه کافیست تا بتوانیم برای کودکانمان آثار فراوانی تولید کنیم، اما افسوس که اهمیت این موضوع را درنیافتهایم و حتی گاهی با آن مقابله کردهایم! درست است برخی آثار غربی فرهنگ ما را نشانه گرفتهاند، اما اینکه بخواهیم مانند دشمن به آنها نگاه کنیم راهکار مناسبی نیست.
وی افزود: چرا فرزند من نباید «مرد آهنی» را باور کند، آیا توانستهایم شخصیتی در سطح به او معرفی کنیم؟ البته ما در گذشته نه چندان دور آثاری نظیر «گربه آوازه خوان»، «گلنار»، «شهر موشها» و... داشتیم، ولی متأسفانه کودکانمان را از داشتن این حداقلها محروم کردهایم.
کارگردان انیمیشن «ناسور» در پاسخ به این سؤال که چگونه میتوان تهدیدهایی فرهنگی را در سینمای کودک تبدیل به فرصت کرد؟ گفت: متأسفانه ما تاکنون منفعل عمل کردیم و فرصتها را به تهدید بدل کردهایم. مثلاً آنچه در سیستم آموزشی به کودکان میآموزیم، تنها بخشی از نیازهای او را تأمین میکند و بخش عظیمی از اطلاعات برای او کارایی ندارد و سیستم آموزشی از روی اجبار این روند را پیش گرفته است. قصهگویی برای کودک باید با زبان خودش باشد
این سینماگر متذکر شد: کودکان رسانه را به خوبی درک میکنند و ما باید این موضوع را بپذیریم اما مسئله اینجاست که آنها الگویی برای مقایسه ندارند تا بتوانند از میان آنها انتخاب کنند، نکته بعدی این است که کودک در آثار کودکانه به دنبال غم یا پارادوکس نیستند، بلکه بیشتر شادی را طلب میکند. در همین زمینه «برونوو بتلهایم» روانشناس آمریکایی میگوید؛«وقتی افسانه برای کودک تعریف میکنید به هیچعنوان نباید تحلیلهای خودتان را با قصه ترکیب کنید»، اما برخی والدین این کار را میکنند و بخشهایی از قصه را به دلیل اینکه از دیدگاه خودشان برای کودک مضر است از قصه حذف میکنند.
وی در پایان تأکید کرد: اگر قصه عاشورا را برای کودکان با زبان و دنیای خودشان بیان کنیم، کودک در آینده مفهوم حماسه را درک میکند، اما اگر بخواهیم در همان کودکی این حماسه را برایش بازگو کنیم او درک چندان درستی از آن نخواهد داشت. اتفاقی که هم اکنون در بین بسیاری از کودکان رخ میدهد و هیچکس هنوز راه حل دقیقی برای آن نیافته است. گفتوگو از داوود کنشلو انتهای پیام
منبع: ایکنا
کلیدواژه: سینمای کودک
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت iqna.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایکنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۶۴۸۳۴۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
مداخله بههنگام، راه کنترل نشانههای اوتیسم
در حال حاضر هیچ درمان قطعی و مشخصی برای اوتیسم شناسایی نشده است، اما روشهای زیادی برای کاهش علائم و افزایش تواناییهای فرد مبتلا وجود دارد، اگر اطرافیان کودک با نشانههای رفتاری آغازین اختلال اوتیسم آشنا باشند، با انجام مداخلات بههنگام میتوانند از تشدید علائم آن جلوگیری کنند.
به گزارش خبرگزاری ایمنا، اوتیسم که به علت وجود نقصهایی در برقراری ارتباط اجتماعی، ارتباط چشمی، مناسبتهای اجتماعی و فرو رفتن فرد مبتلا در خود است، به معنای لغوی در خود ماندگی نیز شناخته میشود و در گروه اختلالات عصبی-رشدی قرار دارد، زیرا بر رشد عصبی و عملکرد مغز تأثیر میگذارد و از ابتدای دوره رشد کودک آغاز میشود و تا پایان عمر او ادامه خواهد داشت.
برای درمان اختلال اوتیسم داروی خاصی وجود ندارد و تنها با مداخلههای آموزشی و رفتاری طولانی مدت میتوان از شدت علائم آن کاست، این اختلال در سه سال اول زندگی کودک آغاز میشود که اگر اطرافیان کودک با نشانههای رفتاری آغازین آن آشنا باشند، با انجام مداخلات بههنگام مانند رفتاردرمانی، کار درمانی و آموزش ویژه میتوانند از تشدید علائم آن جلوگیری کنند.
در حال حاضر هیچ درمان قطعی و مشخصی برای اوتیسم شناسایی نشده است، اما روشهای زیادی برای کاهش علائم و افزایش تواناییهای فرد مبتلا وجود دارد، به نظر میرسد تشخیص زودهنگام بیماری و شروع روشهای درمانی تأثیرات مثبت بیشتری بر بهبود وضعیت فرد داشته باشد.
نقش و تأثیر خانوادهها در تشخیص اختلال اوتیسم فرزندانامیر سالار شریفی، روانشناس و مشاور خانواده و دانشجو دکتری روانشناسی کودکان استثنایی در گفتوگو با خبرنگار ایمنا در خصوص غربالگری اوتیسم اظهار میکند: اولین افرادی که میتوانند به صورت آگاهانه و با مداخله زودهنگام متوجه وجود این اختلال شوند، خانوادهها هستند.
وی با بیان اینکه خانوادهها باید در صورت تشخیص این اختلال آن را بپذیرند و دست به انکار نزنند، میافزاید: والدین باید آگاهانه، بدون تعصب و با پذیرش بالا با مشاهده رفتارها و نشانههایی که نسبت به رشد فرزندشان متفاوت است، به متخصصانی که صلاحیت تشخیص این اختلال را دارند مراجعه و مراحل آزمون و مصاحبه را طی کنند تا بتوانند بروز قطعی این اختلال را تشخیص دهند.
این آهنگساز و فعال حوزه موسیقی درمانی با اشاره به اینکه پس از تشخیص قطعی فرد متخصص نسبت به بروز اختلال طیف اوتیسم باید سعی بر بهبود و کاهش علائم اختلال داشته باشیم، ادامه میدهد: بهطور معمول علائم اختلال طیف اوتیسم در بازه سنی دو تا پنج سال بروز پیدا میکنند و فقدان انجام فعالیتهای معمول میتواند هشدار دهنده این موضوع باشد، برای مثال کودک در زمانی که به نسبت همسالان باید توانایی سخن گفتن داشته باشد، اما سخن نمیگوید، میتواند نشانهای برای ابتلاء به اختلال طیف اوتیسم باشد.
شریفی عنوان میکند: دوری کردن از برقراری ارتباط چشمی با دیگر افراد، درگیریهای حسی مانند بال بال زدن، مشکلات تغذیه و گوارشی، گریه و بیتابی بسیار زیاد ناشی از اضطراب بالا، بازی با وسایل محدود یا دوری کردن از انجام بازیهایی که اقتضای سن فرزندان است، میتواند از دیگر نشانههای اولیه تشخیص اختلال طیف اوتیسم باشد.
وی با تاکید بر اینکه اختلال اوتیسم شامل طیفهای گوناگون است و امکان دارد فرد اوتیسم تنها تعداد محدودی از نشانههای این اختلال را دارا باشد، اضافه میکند: هرچه بروز و ظهور نشانهها در فرد کمتر باشد، با طیف خفیفتری از اوتیسم مواجه خواهیم بود و هرچه تعداد و شدت بروز علائم بیشتر شود، با طیف شدیدتری از اختلال اوتیسم روبهرو خواهیم بود.
این روانشناس با یادآوری این نکته که بهترین برخورد خانوادهها در مواجهه با بروز اختلال طیف اوتیسم در فرزندان، پذیرش است، خاطرنشان میکند: افراد اوتیسم در یک بازه زمانی طلایی که به طور معمول کمتر از سن ۱۱ سالگی است، میتوانند دست به اقدام برای بهبود عملکرد و کاهش علائم بزنند، اما با انکار والدین اقدامی برای بهبود صورت نمیگیرد و این زمان طلایی از دست میرود.
شریفی میافزاید: با توجه به اینکه اعصاب و نورونهای کودکان اوتیسم در سن طلایی تشخیص، قابلیت بازسازی خود و باز ارتباطگیری با دیگر اعصاب را دارند و انعطافپذیری عصبی در سیستم عصبی کودکان اوتیسم اتفاق میافتد که سبب بهبود عملکرد آنها میشود، نیاز است با مداخلههای زودهنگام و اقدامات برنامهریزی شده فرد اوتیسم تحت درمان قرار بگیرد.
وی در خصوص مراحل غربالگری و تشخیص اوتیسم بیان میکند: سازمان بهزیستی کشور و بعضی از سازمانهای خصوصی آزمونهایی مجازی را در صفحه موتورهای جستوجوگر ایجاد کردهاند که خانوادهها میتوانند با شرکت در این آزمونها و پاسخ به سوالات آن تشخیص اولیه نشانههای اوتیسم را انجام دهند، اما باید برای تشخیص قطعی به متخصص مراجعه کنند.
دانشجو دکتری روانشناسی کودکان استثنایی با تاکید بر اینکه نباید برای تشخیص قطعی به نتایج آزمونهای مجازی اکتفا کرد، میگوید: غربالگری اختلال اوتیسم در سنین متفاوت به علت ویژگیها و رفتارهای هر دوره سنی، سوالات متفاوتی دارد و نیاز است برای تشخیص قطعی و دقیقتر این اختلال به افراد متخصص مراجعه شود.
شریفی در خصوص هزینههای غربالگری عنوان میکند: استفاده از آزمونهای مجازی برخط برای تشخیص خانگی و مراجعه به سازمان بهزیستی برای انجام غربالگری رایگان است و هزینهای برای خانوادهها ندارد، اما مراجعه به مراکز خصوصی، خانوادهها باید هزینهای را پرداخت کنند.
تشخیص اولیه اختلال اوتیسم با انجام غربالگری / زمان طلایی تشخیص اوتیسم را از دست ندهیدمعصومه یزدانیپور، پژوهشگر حیطه کودکان با نیازهای خاص و مدرس دانشگاه در گفتوگو با خبرنگار ایمنا با اشاره به اینکه فرد اوتیسم نمیتواند به صورت اختیاری علائم و نشانههای اختلال اوتیسم را کنترل کند، اظهار میکند: نداشتن توانایی کنترل کردن نشانهها مربوط به مسئلههای عصب شناختی است که باعث میشود فرد اوتیسم رفتارهایی را از خود بروز دهد که اختیاری نبوده و کنترل آن در توان او نیست.
وی با بیان اینکه انجام غربالگری، مرحله اولیه تشخیص اختلال اوتیسم است و نمیتواند سبب کنترل نشانههای اوتیسم در افراد شود، میافزاید: هرچه غربالگری تشخیص اوتیسم زودتر انجام شود، مؤثرتر خواهد بود، چراکه فرد اوتیسم سریعتر وارد فرایند درمان میشود و مراحل آن را طی میکند.
این دانشجو دکتری روانشناسی و آموزش کودکان با نیازهای خاص با اشاره به اینکه شرایط گوناگونی برای تشخیص اختلال اوتیسم در افراد بهویژه کودکان وجود دارد، ادامه میدهد: هنگامی که والدین متوجه وجود تفاوتهای رفتاری میان فرزند خود و دیگر همسالانش شوند، باید برای تشخیص قطعی به متخصص مراجعه کنند، برای مثال اگر فرزندشان در برقراری ارتباط عملکرد ضعیفی داشته باشد و از تماس چشمی با دیگران خودداری کند یا در مواجهه با نور شدید شروع به جیغ زدن کند، میتواند نشانههایی از اختلال اوتیسم باشد.
یزدانیپور عنوان میکند: با افزایش سن فرد اوتیسم، روزهای بیشتری برای مداخله بههنگام از دست میرود و امکان دارد نتوانیم از دوران طلایی تشخیص اوتیسم به خوبی استفاده کنیم؛ هنگامی که والدین اطلاعات کافی در خصوص تشخیص اختلال اوتیسم در فرزند خود را نداشته باشند، تشخیص اختلال اوتیسم در تعامل فرزند با دیگران صورت میگیرد.
وی اضافه میکند: با افزایش سن کودک اوتیسم و ورود او در جمعی از افراد همسن و برقراری ارتباط با آنها در قالب کلاسهای آموزشی سبب بروز تفاوت رفتار فرد اوتیسم با دیگر همسنوسالان میشود، اما بهطور معمول در این شرایط مقداری از زمان طلایی تشخیص را از دست دادهایم و باید در صورت تشخیص، مداخله بههنگام صورت گیرد.
پژوهشگر حیطه کودکان با نیازهای خاص خاطرنشان میکند: منظور از مداخله بههنگام، برگزاری دورههای درمانی برای کودکان زیر شش سال است، زیرا در این سن مغز کودکان انعطافپذیری بیشتری دارد و با انجام تمرینهای درمانی مانند کار درمانی، بازی درمانی و توانبخشی شناختی، ارتباط بیشتری میان اعصاب مغزی کودک برقرار میشود که سبب بهبود عملکرد او خواهد شد.
یزدانیپور با اشاره به اینکه گاهی تشخیص اختلال در برخی از افراد اوتیسم در طرح سنجشی که برای ورود کودکان به مدرسه برگزار میشود، صورت میگیرد، میافزاید: به صورت کلی در تشخیص اختلال اوتیسم در کودکان، اطرافیان کودک شامل والدین، خانواده، معلم و مربی متوجه بروز رفتارهای متفاوت کودک میشوند و با ارجاع دادن او به متخصص روانشناس و روانپزشک فرایند تشخیص قطعی کودک انجام میگیرد.
وی با بیان اینکه مهمترین ابزار روانشناسها برای تشخیص اختلال اوتیسم، بررسی تاریخچه خانوادگی، مصاحبه و مشاهده است، تصریح میکند: به طور معمول با بررسی تاریخچه خانوادگی در ابتلاء به اختلال اوتیسم و مصاحبه با والدین فرد مبتلا میتوانیم بروز اختلال اوتیسم را تشخیص دهیم، همچنین برای بررسی عملکرد و توانمندیهای فرد اوتیسم نیاز است تا این افراد در یک آزمون هوشی شرکت کنند، اگرچه آزمونهای دیگری برای تشخیص اختلال اوتیسم وجود دارد، اما بیشتر جنبه پژوهشی دارند و کمتر در تشخیصهای بالینی مورد استفاده قرار میگیرند.
بر این اساس، هنگامی که از درمان اختلال طیف اوتیسم صحبت میکنیم، منظور مداخلههای بههنگام است که سبب کنترل شدت بروز علائم و نشانههای این اختلال میشود، برای مثال با مداخله زودهنگام میتوان بیشتحریکی و کمتحریکی افراد اوتیسم را کنترل کرد، اما نمیتوان به صورت کامل شدت نشانههای فرد اوتیسم را به صفر رساند و از بین برد.
تشخیص به موقع اختلال اوتیسم توسط والدین در بهبود و کنترل علائم فرد اوتیسم نقش بسزایی دارد، بنابراین والدین باید با مطالعه و کسب آگاهی در خصوص مراحل رشد کودک، فرزند خود را در ابعاد مختلف فردی، اجتماعی، رفتاری و ذهنی مورد بررسی قرار دهند و در صورت وجود ناهماهنگی، از انکار دوری کنند و به شناسایی و درمان اختلال بپردازند تا با استفاده از زمان طلایی تشخیص بتوانند شدت نشانههای این اختلال را در فرزند خود کاهش دهند.
کد خبر 747069